Hoi allemaal,   Het leek even jammer dat we niet nog een nachtje in Tangalle konden blijven aan de kust, maar in de ochtend waren we gewoon tevreden met wat we gehad hadden. Het was tijd voor het echte Sri Lanka :). Bus ingestapt en richting het binnenland gereden. Aankomst was in Ella, na vier uur in de bus. Onderweg leek het wel een regenboog van groene kleuren, super mooie natuur. Heel veel fruitkraampjes onderweg, dat groeit hier allemaal. Op pad gegaan voor een hotelkamer. Sander ging op pad, maar meteen bij de eerste die we uitgekozen hadden uit de Lonely Planet, was het raak. Hij kwam andere reizigers tegen die al een aantal hotels bezocht hadden, maar veel te prijzig waren. Dit ziet er netjes en schoon uit, prima prijs, en een geweldig uitzicht!  Middag en avond doorgekomen met de drie andere mensen, uit Oostenrijk, Slovenië en Engeland. Was erg gezellig!  Ella's Rock was aan de beurt, een uitkijkpunt bovenop een rots. Maar voordat we het mooie uitzicht zouden zien moest er gewandeld worden. Het was best een pittige wandeling, wat zo'n twee uur duurde, omhoog lopend. Voor Dais een aantal keer pauze genomen, best heavy. In het begin over de treinrails gelopen, dat is vrij normaal hier, absoluut niet gevaarlijk. Onderweg aan een man gevraagd of we de goede kant op gingen, en deze man was zo vriendelijk om de hele wandeling met ons mee te lopen. Voor ons gevoel gingen we via een binnendoor pad. Tijdens het lopen zo nu en dan 'gewaarschuwd' om niet te praten; je zag holletjes voor de cobra's die daar leven, en heel veel bijenkorven die we niet graag op ons af wilden krijgen.  Het was één grote klim, maar bij het uitkijkpunt aangekomen was het uitzicht prachtig!!  Foto's gemaakt, wat gegeten en gedronken, maar bovenal genoten van het moment. Het was toch wel weer een overwinning voor Dais.  Na een korte pauze zijn we weer verder gelopen naar een ander uitkijkpunt wat ook erg mooi was. De man had het onderweg al over een waterval, dus daar gingen we via de terugweg langs. Nog even langs het huisje van onze 'gids' gelopen, wat hij trots liet zien. Je moet het gewend zijn hier te leven, want meer dan een golfplaat op palen, met wat lappen, was het niet... Wat hebben wij het dan toch goed!  De waterval viel een beetje tegen, maar het was heerlijk om lekker met onze benen in het stromende water te zitten. Sander, bikkel, trotseerde de gladde stenen om onder de waterval te gaan staan.  Met z'n vijven wilden we de man wat geld geven om hem te bedanken, maar met het geld wat hij kreeg was hij duidelijk niet tevreden :( We verdubbelden het met z'n vijven, maar toen was het nog niet goed. Dat is hier een beetje het probleem... Ze doen alsof ze je willen helpen, maar willen er (begrijpelijk) achteraf geld voor. Maar ze zeggen niet vooraf wat ze ervoor willen hebben, zodat wij ja of nee kunnen zeggen. Voor ons dus lastig inschatten wat we ze geven. Een klein bedrag eigenlijk voor ons, maar voor dit land een hoop geld.. Voet bij stuk gehouden en de beste man bleef staan. Een foto kwam tevoorschijn met zijn drie dochters en een gebrekkig Engels verhaal... Erg triest, maar ze proberen soms wel steeds meer geld te krijgen van de toeristen.  Terug in het plaatsje waar we slapen, gegeten en gedronken. Dais is een powernap gaan doen en Sander is de kroeg ingedoken met de man uit Oostenrijk.  's Avonds werd Sander nog herkend door een meisje uit Tilburg, ze was huisgenote van een vriend van hem geweest, erg grappig. Sander herkende haar niet, beetje gênant misschien, maar is wel zo'n zeven jaar geleden..  De volgende ochtend gingen de andere drie verder reizen, wij met z'n tweetjes gaan ontbijten. Sander koos voor een echt traditioneel ontbijt, met curry, ei, noodles etc. Hoe krijgt hij het weg haha!  Dais besloot een rustdagje te houden. Samen zijn we treinkaartjes voor de volgende dag gaan halen. Daarna vertrok San voor een wandeling richting 'Little Adams Peak'. Later zullen we de echte 'Adams Peak' gaan beklimmen.  In de middag zijn we samen naar een waterval gegaan, waar we in het ijskoude water hebben gezwommen. Verfrissend! De tuc tuc chauffeur had alleen het goede idee om naar boven te klimmen met ons, zodat het rustiger was, en geen locals. Daar ging m'n rustdag.... Klimmen maar weer! Maar er was inderdaad verder niemand.  Bij terugkomst nog wat rondgelopen tussen de locals en aapjes :)  Met de trein via Ella naar Haputale gegaan. Dit moest het mooiste stukje treinreis zijn van Sri Lanka... En echt, we hebben genoten van het uitzicht. Sander hing de hele weg uit de open deur van de trein, net als overigens veel locals doen.  Bij Haputale station stond een man zijn kamers te 'verkopen'. San en ik hadden het ervoor nog over gehad dat we het wel een keer leuk zouden vinden om met zo'n iemand mee te gaan. Vaak gaan we af op wat er in de Lonely Planet geschreven wordt, maar het is natuurlijk ook erg leuk om voor iets anders te kiezen en het andere mensen te gunnen. We sliepen zogezegd bij een gezin aan huis. We aten aan hun eettafel. 's Avonds een spelletje kaarten gedaan met wat familieleden.  Het plaatsje Haputale is niks, maar we kwamen hierheen voor onder andere "Horton Plains Natural Park", de omgeving waar de wereld zou eindigen... We hebben in deze omgeving een aantal dingen bezocht. Zo zijn we naar een klooster gegaan, wat door een Engelse priester gebouwd is in de 19e eeuw en wat nu nog steeds gebruikt wordt door de monniken en dus ook nog intact is. De monniken leven daar van wat er verkocht wordt aan de bezoekers, zoals zelfgemaakte jam.  In de hooglanden hebben we genoten van het 360graden uitkijkpunt van Sir Thomas Lipton. Een man die de thee voor iedereen betaalbaar heeft gemaakt. En die vooral nu bekend is van de Lipton ice tea.  Onderweg zagen we dat deze omgeving een samenleving is van Christenen, Moslims, Boedhisten en Hindoes (Tamils). Op de terugweg zijn we langs de theefabriek van Thomas Lipton gereden. Helaas was deze gesloten...  Het is hier duidelijk dat men het moet hebben van toerisme en de thee export. In de hooglanden zie je óveral theeplantages. De mensen hier drinken ook erg veel thee, maar wat wij al aan theeplantages hebben gezien, drinken ze echt niet zelf op.  Dus mocht je nu je dit leest een kop thee drinken, het is mogelijk dat het Ceylon thee is :).  Om mooi uitzicht te hebben bij "Horton Plains" werd ons geadviseerd om om 04.30 uur 's ochtends uit Haputale te vertrekken. En we werden beloond voor het vroege opstaan, we waren namelijk als allereerste in het park! Zelfs de kaartverkoop was nog niet open :).  We hebben een paar prachtige kilometers gewandeld, met als toppunt het uitkijkpunt "Worlds End", waar een rots ruim 800 meter steil naar beneden liep! Je moet hier dus geen hoogtevrees hebben ;).  Wij waren best goed aangekleed, want het was koud en rotsachtig daar! En erg veel wind. Maar jawel, onderweg kwamen we de locals tegen met hun slippers in de hand, op blote voeten aan het wandelen. Die mensen hier worden vast geboren met eelt onder hun voeten haha!  Vanuit Haputale de trein genomen naar Hatton. We hadden tweedeklas kaartjes gekocht, maar omdat dit bijna twee keer zo duur is als derdeklas kaartjes, is er maar één coupé voor de tweedeklas reizigers.. Dus uiteindelijk hebben we bijna vier uur in een derdeklas coupé gezeten, omdat daar wel een plaatsje vrij was.  Ook niet erg, alleen druk en chaos... Inmiddels is het weer veranderd in regen. Geen behoefte om op de bus te wachten, dus een tuc tuc genomen naar Delhousie. Hiervandaan gaan we Adams Peak beklimmen, slechts 5000 traptreden....!!!