Hola los todos,

We lieten het mooie groene dorp El Valle de Anton achter, na een paar eerste relaxte dagen in Panama. Vieve vroeg al wanneer we weer met de bus zouden gaan, dus zij kon die dag haar hart ophalen aan een mooie busreis naar Pedasí. We startten die trip met een avontuurtje en een mooi verhaal. We hebben wel een draagzak bij ons, maar met Panamese hete temperaturen soms, is een draagzak niet altijd het meest ideale. Dus wij zeulen ook met liefde een buggy met ons mee. We vergaten alleen de buggy uit het busje te zeulen toen we moesten overstappen. Stupid us! Stonden we daar op de Panamenian Highway... Sander rende meteen zodra ik doorhad dat de buggy nog in het busje lag, de weg op. 'Amigo, amigo', riep hij hard richting het wegrijdende busje. Druk zwaaiend stond hij daar. En hoewel ik enorm baalde, lachte ik me ook suf hoe Sander daar zijn best stond te doen. Om ons heen zeiden mensen dat we een taxi moesten pakken en achter het busje aan moesten gaan. Dus Sander rende meteen het eerste beste busje in en zei tegen de chauffeur; ,,Amigo, muy rapido por favor". De chauffeur was niet onder de indruk, en knikte alleen kort naar achteren. Daardoor keek Sander ook achter zich en daar zat het hele busje vol met Panamezen, stoïcijns voor zich uit te kijken. En de chauffeur haalde alleen maar zijn schouders op. Sander dus weer gauw het busje uit en we realiseerden ons al snel dat het zinloos was. Panama zonder buggy it is.... of toch niet. De chauffeur van het volle busje riep naar ons dat hij de chauffeur van het busje met onze buggy kende en hem wel even zou bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Wonder boven wonder hadden ze contact en het zou 50 minuten duren en we zouden weer met onze good old MacLaren herenigd worden. Uiteindelijk bleek dat de buggy aan een andere chauffeur meegegeven was en na 10 minuten was mister MacLaren bij ons terug.

En alsof we daarna iets goed verdiend hadden, kwam de bus richting Las Tablas, die normaal maar 1x per uur komt, vrijwel meteen na de hereniging aanrijden. Dit scheelde ons twee keer extra overstappen en dus ook tijd. Lucky us!

De busrit verliep fantastisch in een koude airco bus en na nog één keer te zijn overgestapt kwamen we aan in het gezellige kleine Pedasí. Si si, we made it! Pedasí is een plaats in de provincie Los Santos. Gelegen in een zuid-westelijk puntje van de Pacifische kust. We zaten daar in Selina Hostel. Een hostel, met een kind? Yep! Echt mogelijk en heel leuk zelfs. Gelukkig was dit op dit moment van het jaar geen party plek, maar juist een heel rustige tijd en een prima, schoon, modern hostel, met een gezellige tuin, gezamenlijke ruimte én piepklein zwembad. Met een grote ruime kamer, met dus ook ruimte voor het travel bedje van Vieve een heel goed verblijf. Normaliter boeken Sander en ik bijna nooit een hostel van te voren als we reizen buiten Europa, maar sinds we Vieve hebben maakt dit het reizen toch wel een stuk gemakkelijker en is een verblijf mét zwembad wel een vereiste geworden. We hebben namelijk een klein waterratje als dochter.

Pedasí dus. Een laid back visdorpje met een handje vol aan restaurantjes, een supermarkt en een souvenirsshop en weinig toerisme (op dit moment). Met iets minder krakkemikkige fietsen dan in El Valle, gingen we ook hier weer als echte Hollanders op pad, mét fiets. Op naar het strand. Vieve weer in de draagzak en gaan met die banaan. Een prachtige eerste zonnige dag, richting het strand. Maarrrr we kregen van het hostel een tip én toegangsbandjes om naar 'Andromeda' te gaan. Een beachclub, met privestrandje, kregen we te horen. Aangezien Vieve een zwembad veel fijner vindt dan de zee, leek ons dit heel leuk. Kon het grote kind (lees: Sander) eventueel ook een plons maken in de zee. Daar aangekomen kwamen we uit bij een luxe project, met een beachclub en vooral zwembad van 'heb ik jou daar'. Gewoon een infinity pool, wow! We lachten een paar keer hard en genoten daar volop. Wat is het leven toch goed. Vieve genoot ook zichtbaar en papa en mama nat spetteren is toch wel de meest komische activiteit van haar. Met als klap op de vuurpijl sprong er ook nog enkele keren een walvis voor ons omhoog. Prachtig! Een walvistour wilden we nu niet doen. In totaal 6 uur op een bootje met een meisje van twee leek ons niet helemaal fijn. De dag erna regende het verschrikkelijk hard en veel. Een ochtend chillen in en rond het hostel en 's middags klaarde het weer op. Taxi gepakt naar Andromeda en daar weer een heerlijke middag gehad. De derde dag zijn we naar Playa Venao, vlakbij Pedasí, gegaan. Daar is een zusje van het hostel, ook genaamd Selina. Wat een backpackerssfeertje heerst daar. Leuke gekleurde huisjes, surfplanken, hangmatten, zitzakken, enz. En jawel, ook een zwembad voor onze kleine schat. Geluncht bij restaurantje Coleos, handmade food. Jummie! Met een verrukkelijke pad Thai met garnalen voor m'n grote schat, een wrap met falafel, salade en hummus een culinair genietmomentje voor mij en een sandwich tonijn voor Vieve, die gelukkig wel bij haar in de smaak viel. Ze heeft deze vakantie volgens mij besloten om steevast te zeggen dat ze niet wil eten en daardoor met haar ondeugende koppie een reactie van ons probeert los te peuteren. Is dit dan peuterpuberen, haha?! Ook daar weer een dag genoten! Na een lekker ontbijt bij The Bakery, wat inclusief was bij het hostel (zelfde eigenaar) gingen we alweer op pad naar onze volgende bestemming. Dat is waar ik nu vandaan typ, Boquete. Na een lange busrit, met in totaal 5 bussen, en zo'n 8 uur, kwamen we hier aan met ohhhh's en ahhhh's. Want wat is dit een prachtige groene omgeving. En nooit geweten dat ik zoveel bloemen op de foto zou zetten. Er groeit en bloeit hier zoveel moois, zonde om het niet vast te leggen. We gaan hier van alles bezoeken en doen, daarover in een volgend blog meer. In ieder geval hebben we onze eigen bezienswaardigheidje altijd bij ons, want met haar huidskleurtje valt ze hier minder op dan wij, maar de krullen en kleur ogen leiden tot enorm veel opmerkingen, complimenten, vertederende blikken en zelfs foto's. Hasta luego!