Santa Fé & Panama City

Hola,

Met een gek, maar ook een goed gevoel, zit ik nu op de laatste avond van deze reis ook het bijbehorende laatste reisverslag te typen. Gek omdat iets waar je een poosje naar uit kijkt dan zomaar lijkt omgevlogen. Goed omdat het gewoon goed en fijn is om met mooie herinneringen op zak weer terug te keren naar huis. Na Bocas hebben we de reis terug naar Davíd gemaakt. Oef, wat een drukke stad ineens in vergelijking met het idyllische rustig Isla Bastimentos. Niks bijzonders, veel winkels, veel mensen, veel beweging, veel verkeer en gewoon prima voor een nachtje. We hadden een aardig hotelletje, ook gewoon prima voor een nachtje. De volgende morgen zijn we op het gemak richting Santa Fé gegaan. Dit bleek ook nog wel eventjes een ritje. maar nog steeds vinden we reizen op deze manier heerlijk en ook Vieve vindt de busreisjes leuk, dus dat is wel heel erg prettig. Het busje bracht ons, heel aardig, helemaal tot aan het hotel. Hotel Yasmin Rainforest. Een kleinschalig hotel, met vier hotelkamers. Twee cabañas en twee gewone kamers. In plaats van de kleine kamer kregen we ook hier weer een upgrade vanwege de kleine meid, voor een grotere kamer. Een leuke knusse hotelkamer. Een heerlijk gezamenlijke ruimte, met jawel...hangmatten. Diegene die de hangmat heeft uitgevonden is een held! :) En Vieve denkt er ook zo over. Het was 'vechten' om een plekje in de hangmat, of er gewoon gezellig samen in liggen. In de hangmat van gezellige kleurtjes, een zachte stof, heen en weer schommelend genoten we van de heerlijke relaxmomenten. De lieve meedenkende hoteleigenaar bood ook tours aan en we vonden het wel heel leuk om hier nog wat activiteiten te ondernemen in de omgeving waar zoveel te bieden is. Met wederom het uitzicht van een regenboog aan groene kleuren gingen we de volgende dag op pad. Eerst een ontbijt bij het busstation. De vraagtekens zie ik al boven jullie hoofd hangen. Ja, het busstation... Een gezamenlijke plek, waar het een drukte van jewelste is de hele dag door, voornamelijk om er te eten in het restaurantje daar. Het blijft bijzonder hoe de mensen hier eten, voornamelijk gefrituurde dingen is het echte panamese eten. Gefrituurde tortilla's, gefrituurde bara's, gefrituurde rijst, gefrituurde worst, kip, vis, ALLES. En dan op de vroege ochtend mensen met eieren, worstjes, stukken vlees, gefrituurde tortilla's te zien, poeh hee, ik krijg er in ieder geval minder trek door. Wij bestelden gewoon lekker een ommeletje. En oké, Sander zo nu en dan lekkere worstjes en tortilla's erbij. We zaten de eerste ochtend al om 6:30 uur bij het busstation aan het ontbijt. De eigenaar van het hotel haalde ons daar op. In zijn pick-up 4x4 wagen reden we door adembenemende groene landschap. Heel leuk, zo'n man kent de omgeving op zijn duimpje en wees zo nu en dan een watervalletje aan of iets anders moois. Stopte bijvoorbeeld bij een prachtig uitkijkpunt en zei dan dat we echt foto's moesten maken :) Een stukje verder werd de auto ineens aan de kant van de weg gezet, hij had toekans gespot. Daar stapten we graag weer voor uit. Erg leuk, er vlogen zo'n zeven toekans in het rond op die plek. Toekanpaparazzi ready.....klik klik klik klik. Yes, ze staan op beeld. Herinnering vastgelegd. En Vieve vond het ook weer reuze interessant. Eenmaal aangekomen op de plek waar we de hike zouden gaan doen ruilden we onze flipflops om voor onze gympen. Wandelschoenen hadden we niet meegenomen, maar waren op zich geen overbodige luxe geweest. Draagzak in de aanslag want Vieve zou onmogelijk dit hele stuk zelf kunnen wandelen. Al lopen haar sterke beentjes aardig wat metertjes weg. En stoer dat ze zichzelf vindt, wij stiekem ook. Een gids, die daar zelf heel primitief woont, zou de wandeling begeleiden. De eigenaar van het hotel ging ook mee. Met houten wandelstokken in de hand gingen we op weg. Dwars voor een stuk jungle, waanzinnig mooi als je ziet hoe het allemaal in de natuur kan groeien. Een ananas aan een struik, een cacaoboom, tomatenplanten etc. Voor ons ook weer heel leuk om het allemaal aan Vieve te kunnen laten zien. Af en toe tikte de gids tegen een boom en zei dat we voorzichtig moesten zijn voor de grote mieren. Jeetje mineetje, ik heb nog nooit zulke grote mieren gezien. Ze waren denk ik wel ruim 3 centimeter groot. Een beet van deze mieren zou heel pijnlijk zijn, maar verder niet gevaarlijk. Toch liepen we er graag met een boog omheen. Een mooie wandeling richting een grote waterval. En ook daar kregen we weer een prachtig cadeau van moeder natuur, een zwart/groen kikkertje liet zich aan ons zien. Wat zouden we moeten zonder Google? Het blijkt een pijlfifkikkertje te zijn (ook wel een Dendrobates auratus, ofwel een Gouden Pijlgifkikker genoemd). Voor de hoteleigenaar, die nu twee jaar tours verzorgd, was dit de eerste keer dat hij zo'n kikkertje zag. Lucky us! Ook dit diertje moest het ontgelden, poseren voor de camera en mooie plaatjes kunnen schieten, top! Na nog een heel mooi stuk verder te hebben gewandeld kwamen we na zo'n twee uur weer bij het basic huisje uit van de gids. Een toiletbezoek van mij werkte op mijn lachspieren en ik kon het niet laten om er een foto van te maken. Evenals een foto van de openluchtdouche, welke afgeschermd werd met een paar lappen stof. Ze mensen oogden gelukkig, maar wat kwam het besef van ons eigenlijk wel heel luxe leventje in Nederland dan wel even binnen. Met alle armoede, maar enorme gastvrijheid van dien, namen we plek om krukjes gemaakt voor boomstammen. Vieve was in slaap gedommeld tijdens het wandelen. We kregen een verse kokosnoot waar de gids met zichtbaar veel ervaring een gat in maakte met zijn grote mes en konden zo heerlijk onze dorst lessen. Jum! Vieve werd intussen wakker en kon ook lekker meegenieten van het tropische sap. Eenmaal opgedronken werd de kokosnoot opengesneden, van een stuk een soort lepel gemaakt en zo konden we het zachte smaakvolle vruchtvlees ook opeten. Zelden zo'n lekkere kokosnoot op. En zo cute om te zien dat Vieve er ook zo van zat te smullen. Eenmaal terug, compleet onder de modder, klommen we in de laadruimte van de pick-up, genieten met de wind door onze haren. Onderweg nog een stop gemaakt bij een rivier waar we nog even konden zwemmen of pootje baden. En zo weer een topdag gehad. Relaxen in de hangmat en een plons in het zwembad bij terugkomst. En vooral onder de muggenbeten zitten, ondanks meerdere malen ingesmeerd te hebben met anti muggen lotion. Damn, het nadeel van de tropen. En zeker voor de kleine meid, want ze heeft er veel last van. Helaas voornamelijk 's nachts... De volgende dag hebben we nog een uitstapje gemaakt Finca van Chon & Maria. Deze mensen wonen afgelegen van de bewoonde wereld. We lieten ons afzetten door een taxi aan de kant van de weg. Daarvandaan was het nog zo'n 15 minuten lopen om bij de finca aan te komen. Een schitterend stukje wereld waar we weer terecht kwamen. Deze mensen spreken geen Engels, maar doen hun best om het toch uit te kunnen leggen allemaal. Gelukkig komen wij met ons steenkolen Spaans een eindje. Alleen Chon was aanwezig. Een man van 66, met een liefde voor de natuur. Een hardwerkende man die een stukje geschiedenis vertelde. Een schokkend detail was bijvoorbeeld dat hij vroeger zo'n tien uur per dag hard werkte voor omgerekend $0,50 per dag. Heavy! Daardoor is er een soort leefgemeenschap ontstaan en wonen zij met zo'n twaalf families op dat enorme stuk grond. Met elkaar zorgen zij voor van alles en onderhouden ze elkaar. Mooi om te horen en voornamelijk ook ondenkbaar voor ons. We kregen een rondleiding door de tuin, met allerlei orchideeën, maar het was jammer genoeg niet de juiste tijd voor het bloemenseizoen. Ook de koffiebomen kregen we te zien, met het daarbij behorende koffieproces. Er liepen ook allemaal kippen rond en Vieve mocht ze eten geven, erg leuk. Met een kopje koffie, een hap huisgemaakte bananen- en mangojam gingen we even later weer weg. De man met een grote glimlach achterlatend. Vrijdagochtend vertrokken we alweer naar Panama City. Na het ontbijtje bij het busstation, zagen we ineens een slang op de weg liggen. Oh oh dachten we. Er liepen twee locals langs en we lieten het hen zien. Een van de mannen met grote laarzen aan en weinig onder de indruk gaf een tikje tegen de slang en concludeerde 'muerte' oftewel hartstikke dood. Pffewww, gelukkig. Later zei de hoteleigenaar bij het zien van onze foto dat dit best een giftig slangetje is. Niet dodelijk, maar kan je wel heel ziek maken. Aangezien er geen pinautomaat in Santa Fé is, moet je 35 km verderop pinnen. Was de Lonely Planet even vergeten te vermelden :) Gelukkig was de hoteleigenaar zo vriendelijk om ons op de laatste dag naar de pinautomaat te brengen. Dit zou ook meteen op de route liggen voor onze reis naar Panama City. Hij bracht ons vervolgens een stuk verder, waanzinnig lief. Scheelde voor ons een uur in reistijd.

Aangekomen in Panama City hebben Sander en Vieve meteen een plons genomen in het zwembad van het hotel, op het dak. 's Avonds hebben we een rondje gelopen langs de Avenida Balboa, het looppad langs het water. Erg mooi om zo te skyline van deze stad te zien, in het donker met honderden lichtjes schijnend. Een rondje gelopen en uiteindelijk bij een gezellig druk tentje gaan zitten. We hebben lekker wat gedronken en gegeten. Die nacht werden we allebei ziek, vooral Sander. Een hele slechte nacht dus, helaas. De volgende ochtend behoorlijk belabberd opgestaan, maar wel weer met een doel voor ogen. Een bezoek aan het wereldberoemde Panamakanaal. In het begin hadden we net pech, er was net een boot de sluis aan het uitvaren. We zagen dus niets van het proces. We zijn wat blijven hangen in de hoop dat er nog een boot zou komen. En we hadden geluk,er kwam een joekel van een vrachtschip aan. WoW, wat een bakbeest! En wat een proces. Het schip was ruim 200 meter lang, had aan beide kanten maar 42 inch ruimte over (+/- 1 meter), was enorm hoog en betaalde $135.000 dollar om door het kanaal te mogen varen. Aardig prijskaartje, maar omvaren schijnt vele malen duurder te zijn. Een indrukwekkend gebeuren. Na het bezoek aan het kanaal zijn we doorgegaan naar het oude gedeelte van Panama, Casco Viejo. Het was vroeger de slechtste wijk van Panama, maar nu de meest hippe. Allerlei leuke barretjes, hostels, restaurants etc. In deze buurt sliep ik 9 jaar geleden, maar ik herkende het niet meer terug. Een heerlijke dag ook weer. En gelukkig voelden we ons weer een stuk beter. Tussendoor hebben we even geluncht bij een foodcourt bij een shoppingmall en Vieve viel met haar neus in de boter. Een reusachtige draaimolen stond er en konden haar verblijden met een paar ritjes. Een glimlach van oor tot oor.

Op deze laatste dag hebben we een wandelingetje gemaakt door Park Metropolitano. Wij dachten gewoon eenpark in te gaan. Gekleed op onze flipflops bleek dat er een soort wandelpaden waren die niet heel erg aan te raden zijnmet slippers en zeker niet met de buggy die we bij ons hadden. Toch gaan lopen en het viel reuze mee, maar echte lekker lopen was het inderdaad niet. Helaas niet veel wildlife gespot, maar wel schildpadden, prachtige grote blauwe vlinders en een 'agoeti'. Leuk! Terug lekker gezeten bij het zwembad, daarna heeft Vieve een lekkere middagdutgedaan, backpacks ingepakt en nog lekker even in de buurt op pad gegaan. Gegeten bij een Italiaan, wat er op de foto's van Internet gezelliger uit zag dan in het echt, maar vooruit. We hebben de vakantie proostend afgesloten met een glas sangria en voor Vieve een vruchtensapje. Morgenochtend vliegen we weer naar huis. Panama, wat was je fijn!

Red Frog Beach, Bocas del Toro,

Hoi alle lezers,

Bocas, een eiland... Dus na een busrit van ruim drie uur stapten we in een flink temperatuurverschil, in een kleine boot. Ten eerste door de kippenvel bezorgende stand airco hier in de bussen. Als je ons hier in de bussen ziet zitten denk je dat we met de winter van huis zijn gegaan. Vieve maakt het zich graag comfortabel; schoenen uit, doek over haar heen en lekker op papa's of mama's schoot alles in zich opnemen wat we zien vanuit de bus. Met de 'joker' (lees: Ipad) bij de hand. Maar de joker hoeft nauwelijks ingezet te worden. Onder de indruk van alles om haar heen en ook graag een tukkie in de bus. Zou het een dochter van mij zijn ;) Maar ten tweede was het in Boquete toch wel een paar graden koeler dan hier. Afijn, we zaten in een boot. Om ons heen zien we rondvliegende en 'neerstortende' pelikanen. Maar armoedige huisjes waar een zeer basic leven vanaf straalt. Simpel gebouwd met hout en golfplaten. De kleur bij de huisjes wordt gegeven door de vele waslijnen die bij de huisjes hangen, gevuld met schoongewassen gekleurde kledingstukken. Langs de mangrovebomen varende, genietend van het briesje en simpelweg gelukkig te zitten zijn in een bootje, deinend op de golven en toch ook met een harde snelheid over het water scherend. Ze dachten vast: die toeristen moeten zo snel mogelijk in het paradijs aankomen. Vieve vond het eerst spannend, later heel leuk, maar de golven toch wel weer spannend. Toen we haar vertelden dat het bootje ons naar het nieuwe zwembad zou brengen was de bootreis ineens niet erg meer. Met mijn herinneringen van zo'n 9 jaar geleden in gedachte (toen was ik oa. ook in Panama) kwamen langs het 'hoofdeiland' gevaren. Drukte, gezelligheid, restaurantjes en ik voornamelijk toen genoten van het nachtleven. We bleven zitten en maakten daarna nog een stop bij Bastimentos. Daar werden wat toeristen, maar ook lokale (schoolgaande) kinderen afgezet bij hun huis. Met z'n drietjes overgebleven in de boot leek het alsof we naar het einde van de wereld werden gebracht. Strakblauwe lucht, de zon schitterend op het helderblauwe zeewater en het groen van alle bomen wat nooit lijkt te vervelen. Uiteindelijk op een aanlegsteiger door de sympathieke 'kapitein' afgezet op Red Frog Beach. Ik voelde me net een deelnemer van Expeditie Robinson. Uitkomend bij Red Frog Resort, daar moesten we langs lopen en vervolgens nog zo'n tien minuutjes lopen naar het hostel. Daar aangekomen leek het eerder ook een resort in plaats van een hostel. Wat een mooi verblijf. Zwetend ingecheckt bij de balie, een free upgrade gekregen voor een ruimere kamer omdat we met Vieve zijn en meteen weer die blik naar elkaar. Ja, dit is een plek die ons heel erg gaat bevallen en waarvan we nu al weten dat het ons gaat bijblijven en een speciaal plekje in ons reishart krijgt. Wat een idyllische plek, gaaf hostel, fijne sfeer. Met het strand op loopafstand, een klein maar fijn zwembad, leuke zitplekken, een bar, gigantisch lekkere menukaart en heel veel leuke mensen die er zijn. Waarmee je het altijd maar moet treffen en dat doen we zeker deze keer. Het ligt dus heel afgelegen, er komt eens per dag een boot met boodschappen die worden besteld door het hostel. Dus heb je zelf iets nodig, kun je het bestellen en komt het dus per boot. Er is een klein supermarktje, maar de prijzen zijn hier sky high. Het eten bij het hostel zelf is relatief goedkoop en zeer smaakvol, dus geen haar op ons hoofd om zelf de keuken in te gaan. We doen overigens wel leuke inspiratie op qua gerechten. De eerste middag heeft Vieve ruim vier uur liggen ronddobberen in het zwembad en met oude vrouwen handjes kwam ze met enige tegenzin, versleten maar wel opgewekt het zwembad uit. De dag erna was ik een beetje ziek (koortsig en een buik die niet wilde meewerken) dus heel rustig aan gedaan. Maar met de chill instelling gaan we helemaal op in de relaxte sfeer hier. Een Bob Marley muziekje op de achtergrond, kokos-limoen smoothie voor de dames of een Balboa biertje voor meneer erbij, one happy family en eveneens genietende mensen om ons heen, midden in de jungle maakt het toch echt wel tot een paradijs. Als er dan ook nog eens apen in een boom aan het spelen zijn, maar zich niet op de foto laten zetten en een luiaard tevoorschijn komt en in een boom zit zodat we hem vanuit het zwembad kunnen bewonderen kan het gewoon niet mooier. Of toch wel? Vandaag kregen we echt een cadeautje van moeder natuur... Een luiaard zat echt vlakbij onze kamer, in een boom, op zo'n kleine afstand bij ons vandaan. Als we hadden gewild hadden we hem/haar gewoon kunnen aanraken en uit de boom kunnen tillen. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Luiaards schijnen maar eens in de twee weken naar beneden te komen en dan is het voor een toiletbezoek. Wie kan nou zeggen dat er zoveel mensen zooooo blij worden van een toiletbezoek van een ander. Eerst stonden Vieve en ik samen met een andere meid. We hebben Sander geroepen en puur staan genieten met ohhhh's en ahhhhh's. Vieve keek ook vol bewondering toe en doopte het beste dier om tot een luie aap haha! Boven ons klom een andere luiaard op zijn dooie gemakkie naar boven. Zijn toiletbezoek zat er blijkbaar op. Sander is anderen gaan halen, want van zo'n bijzonder moment wil je andere mensen ook laten mee genieten. Menigeen bekende Nederlander zou jaloers zijn op zoveel paparazzi, maar de luiaard liet zich zeker weten niet opjutten en klom kalm van tak naar tak, at lekker van de boom enz. Vieve leerde ook meteen het Engelse woord 'sloth' erbij en dit vindt ze blijkbaar makkelijk te onthouden dan luiaard. Vandaag ook naar Red Frog Beach geweest. Vieve houdt niet zo van het strand en verstoorde de kalmte enigszins met haar gezeur en gehuil. Golven te hoog, zand op haar handen, niet willen zwemmen etc. Maar uiteindelijk plezier gemaakt met zandkastelen bouwen, kuilen graven, elkaar ingraven en papa lekker spelen in de zee. Alleen de wandeling naar en van het strand/hostel is al een feestje, alsof we in een eigen Jungle Book de hoofdrol spelen. Gezwommen in het zwembad en Vieve had weer een glimlach van oor tot oor. Zo'n zelfde glimlach tovert ze ook bij werkelijk waar iedereen hier op zijn/haar gezicht, met een handvol personen in het bijzonder. Met eentje ervan, een Spanjaard woonachtig in Australië, heeft ze een echte klik. Ze heeft zelfs een tekening voor hem gemaakt en wilde met hem dansen. Zo lief hoe iedereen zo'n klein grietje zoveel aandacht geeft, met haar speelt etc. En hoe makkelijk Vieve in de omgang is. Er was gisteren ook een meisje waarmee ze leuk speelde. Het toeval is dat ze nagenoeg even oud blijken te zijn. Het meisje is 8 dagen ouder. Nog toevalliger wordt het verhaal wanneer blijkt dat beide meisjes in Florida geboren zijn. Erg bijzonder. Vanavond zong een gast en eveneens medewerkster met haar mooie stem leuke nummers. Vieve stelde weer de show door te gaan dansen, haar jurk los te knopen en daar te staan schudden met haar billen gehuld in alleen een luier. Cuteness overloaded. Morgen nog een dagje in deze paradijselijke laid back omgeving genieten en dan op naar onze volgende stop. We maken voor een nachtje een tussenstop in David, een industriestad en voor mensen in die omgeving dé stad voor werk, boodschappen, etc. Omdat we niet de hele reis naar Santa Fé in één keer willen afleggen met de kleine frummel. Santa Fé ligt weer in het binnenland. En zo wisselen we de vakantie leuk af. Op naar Panama City en dan weer naar huis. Al moeten we daar nog niet aan denken nu. En stiekem hadden we hier in Selina Hostel meer dagen willen vertoeven als we dit van te voren hadden geweten. Maar in Santa Fé hebben we ook weer iets moois geboekt, dus dat komt helemaal goed. Nu ga ik slapen, in Nederland is de zondag al reeds begonnen en met 7 uur terug de tijd in, heb ik nog een nacht slaap voor de boek. Het welvarende en veilige Panama is zeker weten een aanrader!

Buenos noches.

Boquete

Hi allemaal,

Vanuit een idyllisch Bocas schrijf ik dit keer over onze leuke herinneringen uit Boquete. We sliepen in Pension Topas. Een leuk uitziend verblijf met niet al te veel kamers, een gezellig overdekt terrasje, een grote tuin met oa. voetbaldoeltjes en heel leuk voor Vieve; een trampoline. Deze komt er in ons nieuwe huis echt, ze vindt het geweldig. Ook was er een zwembad, maar volgens Sander was het zoooo fris. Vieve is er een keer helemaal in gegaan, had vervolgens het kippenvel van kruin tot teen, om vervolgens de dagen erna alleen diezelfde kleine teentjes in het water te stoppen om te voelen of het nog steeds zo koud was. Ze vindt zwemmen super, maar dit had onze latina er toch ook weer niet voor over :-). Het pension, gerund door een Duitser en zijn Panemese vrouw was fijn, maar niet al te schoon. Ach ja, gelukkig waren we in deze plaats niet heel veel op onze kamer. Maar goed, Boquete dus... Na een vrij lange rit vanuit Pedasí (hulde aan de kleine meid met haar geduld, zo lief tijdens het reizen) kwamen we aan op het centrale plein in Boquete. We keken elkaar aan en zonder woorden begrepen we elkaar. Het straalde meteen een sfeertje uit wat naar ons idee zo typerend is aan dit continent. Met een hoop traditioneel geklede vrouwen en meisjes leek het ook of we een indianenstadje in kwamen. Maar wat ons later ook opviel was het grote aantal Amerikanen die er zaten. Later spraken we één van die Amerikanen en hij vertelde ons dat er zo ongeveer 5000 (!!!) Amerikanen/Canadezen, veelal met pensioen, neergestreken zijn in Boquete. WoW, vandaar dat we ook sterk het gevoel hadden dat dit authentieke plaatsje heel erg verandert in een enorme Gringotown. Het eerste gevoel van een echt Latijns-Amerikaans sfeertje verdween iets meer naar de achtergrond. Sugar & Spice is een restaurantje daar, voor ontbijt en lunch. Ik denk het meest bekende en drukste restaurant van Boquete. Verrukkelijk, maar met zelfs een refill voor de koffie en thee, kon het niet anders zijn dat ook dit restaurant zich aan de Amerikanen aanpast. Het weerbericht zag er niet heel rooskleurig uit en een paar dagen van te voren dachten we er daadwerkelijk even over om Boquete over te slaan en ons hele reisschema om te gooien. Zo blij dat we het uiteindelijk niet gedaan hebben. We hebben geboft met het weer. De eigenaar vertelde ons, zolang het waait komt er geen regen. De wind verdrijft de regen. En door het microklimaat wat daar is, is het weer heel plaatselijk. Een paar fikse tropische regenbuien hebben we zeker gehad, maar ook veel zon en droog weer. Een eerste hike van de vakantie werd een feit. En voor Vieve haar eerste hike van haar leven. Eerst in de draagzak (blijft ideaal), maar later; ik wil zelluf lopen. OK, daar ging ze, op haar Teva sandaaltjes en een jurk haha! Ze koos die ochtend zelf voor een jurk. Voor een hike een perfecte outfit toch? Jeetje, wat kan ze met die kleine, maar gespierde, beentjes hard doorlopen. En trots dat ze zelf was, maar wij des te meer. De dag was al helemaal compleet en hij was nog maar op eenderde. De route, dwars door de jungle, tussen een regenboog aan groene kleuren, grote bladeren, mierenmarsen, vogelgeluiden etc., leidde naar een 60 meter hoge waterval. Erg mooi, niet spectaculair, maar de dag kon toch al niet meer stuk. Alhoewel....Sander klom naar een hoger punt, om onder de waterval de kunnen staan. So far, so good. Bij het naar beneden klimmen gleed hij uit en maakte een behoorlijke val. Gelukkig valt de schade grotendeels mee, op schaafwonden en een erg gekneusde hand na. Gelukkig heeft hij zijn powerwomen bij zich ;-). De dag daarna zijn we in de ochtend naar de lokale markt gegaan, aldus een aardige gepensioneerde Amerikaanse. Moesten we níet missen bij een bezoek aan Boquete. Nou, haha... Als je er woont een heerlijke markt met veel lekkere gerechten, een mooie groente afdeling, en veel handgemaakte en lokale snuisterijen, met prijzen waar je u tegen zegt. Aan ons hebben ze dus niks verdiend. Vieve wilde een roze bal en ja hoor, die vonden we later in een kleine shop. Heppie de peppie meisje. En we hebben een knuffel van Minnie Mouse voor haar gekocht, helemaal haar nieuwe vriendin. 's Middags zijn we naar El Explorador gegaan, een soort botanische tuin, met ook enkele speeltoestellen voor kinderen. Een waanzinnig mooi uitzicht, wat een verschil aan groen biedt de natuur toch, prachtig. En nooit gedacht dat ik zoveel foto's zou maken van bloemen, maar er zijn hier zoveel bijzondere, mooie, felgekleurde bloemen, dat je er nauwelijks omheen kan en je vanzelf getriggerd wordt om er foto's van te maken. Ook zo leuk, we zien allerlei fruitsoorten aan bomen groeien, ook heel leerzaam en mooi voor Vieve. Ze plukte zelfs een limoen van een boom, om vervolgens 's middags water met daarin een schijfje van die zelf geplukte limoen erin te drinken.

De dag daarna hebben we een koffietour geboekt, bij Finca Dos Jefes. Een echte aanrader! Je zou denken wat kan er drie uur lang over koffie verteld worden, maar het was echt heel interessant en leuk. Een heel mooi bedrijf, met een goede economische uitleg over het belang van goede koffie. En dan vooral op ecologische, milieubewuste en eerlijk geproduceerde en verkochte manier. Bij ieder bestelde kop koffie denken we voortaan aan deze tour. We hebben er een rondleiding over de geweldige lap grond, met alle 5000(!!!) koffiebomen. Voor elke Amerikaan één haha! En voor het eerst hebben we avocado's zien hangen in een boom, ook leuk! En ook door het micro klimaat groeien er aan avocadobomen op de ene plek in Boquete maar 1 of twee avocado's, terwijl op een andere plek de bomen vol avocado's hangen. Gezien hoe het hele koffieproces in z'n werk gaat, kunnen ruiken en proeven en uiteindelijk zelfgeroosterde koffie mee naar huis kunnen nemen. Eerlijk is eerlijk, voor Vieve was dit niet zo interessant. Maar er waren twee lokale meisjes die bij de finca horen aanwezig en dat heeft Vieve zo ontzettend leuk en lief mee gespeeld. Bijna aandoenlijk gewoon om te zien hoe gemakkelijk het gaat, in twee verschillende talen. De meisjes vonden de Duplo van Vieve geweldig en Vieve de spulletjes van die meisjes. Ruikend naar de geroosterde koffiebonen reden we terug naar het centrum van Boquete. Gegeten bij een, naar bleek, een luxe restaurantje (Colibri). Maar wat was het zalig. Erachter gekomen dat Boe'tje nog in de bus van de koffieboer lag, oeps! Gebeld en men zou het nakijken en later evt. langsbrengen, super lief. Sander ging de was bij de lavanderia ophalen en per toeval kwam dezelfde koffiegids, zwaaiend met Boe'tje uit het raam, aangereden. Ze herkende Sander meteen en had Boe'tje veilig gesteld, pffewww!

Verder hebben we het lekker rustig gehouden. We hebben verrukkelijk gegeten bij een visrestaurant, waar Sander de lekkerste tonijnsteak ooit gegeten heeft en ik genoot van 'carribean shrimp'. Alhoewel, merendeel van het gerecht verdween in Vieve haar mond. Wat zat ze te smullen de kleine globetrotter.

De volgende dag vroeg uit de veren om op weg naar Bocas del Toro te gaan. Met hét ontbijt van hier, empanada's, op zak begonnen we aan onze volgende rit. Op naar het kleine paradijsje.

Pedasí, si si si!

Hola los todos,

We lieten het mooie groene dorp El Valle de Anton achter, na een paar eerste relaxte dagen in Panama. Vieve vroeg al wanneer we weer met de bus zouden gaan, dus zij kon die dag haar hart ophalen aan een mooie busreis naar Pedasí. We startten die trip met een avontuurtje en een mooi verhaal. We hebben wel een draagzak bij ons, maar met Panamese hete temperaturen soms, is een draagzak niet altijd het meest ideale. Dus wij zeulen ook met liefde een buggy met ons mee. We vergaten alleen de buggy uit het busje te zeulen toen we moesten overstappen. Stupid us! Stonden we daar op de Panamenian Highway... Sander rende meteen zodra ik doorhad dat de buggy nog in het busje lag, de weg op. 'Amigo, amigo', riep hij hard richting het wegrijdende busje. Druk zwaaiend stond hij daar. En hoewel ik enorm baalde, lachte ik me ook suf hoe Sander daar zijn best stond te doen. Om ons heen zeiden mensen dat we een taxi moesten pakken en achter het busje aan moesten gaan. Dus Sander rende meteen het eerste beste busje in en zei tegen de chauffeur; ,,Amigo, muy rapido por favor". De chauffeur was niet onder de indruk, en knikte alleen kort naar achteren. Daardoor keek Sander ook achter zich en daar zat het hele busje vol met Panamezen, stoïcijns voor zich uit te kijken. En de chauffeur haalde alleen maar zijn schouders op. Sander dus weer gauw het busje uit en we realiseerden ons al snel dat het zinloos was. Panama zonder buggy it is.... of toch niet. De chauffeur van het volle busje riep naar ons dat hij de chauffeur van het busje met onze buggy kende en hem wel even zou bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Wonder boven wonder hadden ze contact en het zou 50 minuten duren en we zouden weer met onze good old MacLaren herenigd worden. Uiteindelijk bleek dat de buggy aan een andere chauffeur meegegeven was en na 10 minuten was mister MacLaren bij ons terug.

En alsof we daarna iets goed verdiend hadden, kwam de bus richting Las Tablas, die normaal maar 1x per uur komt, vrijwel meteen na de hereniging aanrijden. Dit scheelde ons twee keer extra overstappen en dus ook tijd. Lucky us!

De busrit verliep fantastisch in een koude airco bus en na nog één keer te zijn overgestapt kwamen we aan in het gezellige kleine Pedasí. Si si, we made it! Pedasí is een plaats in de provincie Los Santos. Gelegen in een zuid-westelijk puntje van de Pacifische kust. We zaten daar in Selina Hostel. Een hostel, met een kind? Yep! Echt mogelijk en heel leuk zelfs. Gelukkig was dit op dit moment van het jaar geen party plek, maar juist een heel rustige tijd en een prima, schoon, modern hostel, met een gezellige tuin, gezamenlijke ruimte én piepklein zwembad. Met een grote ruime kamer, met dus ook ruimte voor het travel bedje van Vieve een heel goed verblijf. Normaliter boeken Sander en ik bijna nooit een hostel van te voren als we reizen buiten Europa, maar sinds we Vieve hebben maakt dit het reizen toch wel een stuk gemakkelijker en is een verblijf mét zwembad wel een vereiste geworden. We hebben namelijk een klein waterratje als dochter.

Pedasí dus. Een laid back visdorpje met een handje vol aan restaurantjes, een supermarkt en een souvenirsshop en weinig toerisme (op dit moment). Met iets minder krakkemikkige fietsen dan in El Valle, gingen we ook hier weer als echte Hollanders op pad, mét fiets. Op naar het strand. Vieve weer in de draagzak en gaan met die banaan. Een prachtige eerste zonnige dag, richting het strand. Maarrrr we kregen van het hostel een tip én toegangsbandjes om naar 'Andromeda' te gaan. Een beachclub, met privestrandje, kregen we te horen. Aangezien Vieve een zwembad veel fijner vindt dan de zee, leek ons dit heel leuk. Kon het grote kind (lees: Sander) eventueel ook een plons maken in de zee. Daar aangekomen kwamen we uit bij een luxe project, met een beachclub en vooral zwembad van 'heb ik jou daar'. Gewoon een infinity pool, wow! We lachten een paar keer hard en genoten daar volop. Wat is het leven toch goed. Vieve genoot ook zichtbaar en papa en mama nat spetteren is toch wel de meest komische activiteit van haar. Met als klap op de vuurpijl sprong er ook nog enkele keren een walvis voor ons omhoog. Prachtig! Een walvistour wilden we nu niet doen. In totaal 6 uur op een bootje met een meisje van twee leek ons niet helemaal fijn. De dag erna regende het verschrikkelijk hard en veel. Een ochtend chillen in en rond het hostel en 's middags klaarde het weer op. Taxi gepakt naar Andromeda en daar weer een heerlijke middag gehad. De derde dag zijn we naar Playa Venao, vlakbij Pedasí, gegaan. Daar is een zusje van het hostel, ook genaamd Selina. Wat een backpackerssfeertje heerst daar. Leuke gekleurde huisjes, surfplanken, hangmatten, zitzakken, enz. En jawel, ook een zwembad voor onze kleine schat. Geluncht bij restaurantje Coleos, handmade food. Jummie! Met een verrukkelijke pad Thai met garnalen voor m'n grote schat, een wrap met falafel, salade en hummus een culinair genietmomentje voor mij en een sandwich tonijn voor Vieve, die gelukkig wel bij haar in de smaak viel. Ze heeft deze vakantie volgens mij besloten om steevast te zeggen dat ze niet wil eten en daardoor met haar ondeugende koppie een reactie van ons probeert los te peuteren. Is dit dan peuterpuberen, haha?! Ook daar weer een dag genoten! Na een lekker ontbijt bij The Bakery, wat inclusief was bij het hostel (zelfde eigenaar) gingen we alweer op pad naar onze volgende bestemming. Dat is waar ik nu vandaan typ, Boquete. Na een lange busrit, met in totaal 5 bussen, en zo'n 8 uur, kwamen we hier aan met ohhhh's en ahhhh's. Want wat is dit een prachtige groene omgeving. En nooit geweten dat ik zoveel bloemen op de foto zou zetten. Er groeit en bloeit hier zoveel moois, zonde om het niet vast te leggen. We gaan hier van alles bezoeken en doen, daarover in een volgend blog meer. In ieder geval hebben we onze eigen bezienswaardigheidje altijd bij ons, want met haar huidskleurtje valt ze hier minder op dan wij, maar de krullen en kleur ogen leiden tot enorm veel opmerkingen, complimenten, vertederende blikken en zelfs foto's. Hasta luego!

Hello Panamaaaaa!

Hi allemaal,

Aangekomen in Panama wanen wij ons meteen weer in het heerlijke Latijns Amerikaanse sfeertje. Na een lange, maar zeer relaxte reis, kwamen we zaterdagavond (Panamese tijd) aan. Het was een reis, inclusief tussenstops in Parijs en Caracas, van ruim 19 uur. Ik zou ik niet zijn als ik het opstijgen niet zou meemaken vanaf Düsseldorf airport, maar onze kleine trots viel ook gelijk in dromenland. En we moesten haar wakker maken in Parijs, na het landen. Ons heerlijke peuterpubertje doet het allemaal maar zo makkelijk en lijkt het reizen net zo leuk te vinden als haar papa en mama. Zo blij om een bus/metro in te gaan, rondrennen op het vliegveld en bij een extraatje zoals een lekker sapje joepie de poepie te roepen. Op enkele rondjes door het vliegtuig te hebben rond gebanjerd na, heeft Vieve heel lief op haar eigen, lees goed: vooral haar EIGEN STOEL, gezeten en zich vermaakt met speelgoed, slapen en zo nu en dan een filmpje. Voor ons al genieten vanaf het vertrek vanaf huis. Aangekomen in Panama roken we al de geur van het continent. Niet te omschrijven, maar een voor ons allebei herkenbare geur. Keken elkaar aan en met een grote glimlach knikten we, ja dit is een fijne sfeer. Hoewel ik niet van vlees houd, houd ik wel van het rokerige geurtje wat hier regelmatig rond hangt. We kwamen 's avonds laat aan in Panama en toegegeven we waren best moe en vielen tevreden in slaap, met een lief meisje die eventjes moest wennen aan de nieuwe omgeving tussenin. Na een frisse douche, op een klamme warme zonnige eerste Panama ochtend, vertrokken we al vroeg richting de metro, op weg naar El Valle de Anton. Vieve keek haar ogen uit en ook wij knipoogden naar elkaar dat we genoten van het op reis te zijn en de nieuwsgierigheid waar we nu weer zouden terechtkomen. El Valle de Anton dus. Een plaatsje in een vulkaan krater en dat zie je goed. Omringt door bergen, prachtige groen uitzicht en diverse kleurrijke en bijzondere bloemen waar je alleen maar van kan dromen om deze in het echt te zien. Er hing een laaghangende bewolking over de bergen, maar met een vrolijk zonnetje stapten we de taxi in naar het hotel. Genaamd Golden Frog Inn, golden frogs die hier ook daadwerkelijk alleen leven. Een prachtig gelegen hotel in een prachtig gelegen omgeving. Kleinschalig, met een aantal kamers/suites. En een restaurant/bar met een verrukkelijke menukaart. Liggend in een hangmat, met uitzicht op de bergen en het mooie zwembad is toch echt wel een vakantiegevoel te noemen. Het ontbijt is een feestje om zo wakker te mogen worden. Met huisgebakken brood, home made bananenbrood, verser dan vers fruit en dan ook nog eens een a la card keuze; omelet met groente en kaas/ham if you like, American Pancakes (op een leuke manier opgediend), yoghurt met fruit, empanda's etc. De keuze is dus reuze en zo kan je elke dag hier starten met een tevreden volle buik. En een leuke bijkomstigheid is dat er tussen 17:30-18:30 uur een happy hour is, op kosten van het hotel, met een aantal hapjes erbij om alvast lekkere trek te krijgen voor het avondeten. Het enige minpuntje is dat we in het regenseizoen zitten en het ook echt wel flink kan regenen hier momenteel. Die buien zijn enerzijds verfrissend in de tropische temperatuur, anderzijds erg jammer omdat alles mét een zonnetje nóg mooier en leuker is. Het hotel zit een beetje buiten het centrum, maar met de krakkemikkige mountainbikes zijn wij er lekker op uitgetrokken. Vieve in de draagzak achterop, en een grote big smile. Gisteren een bezoek gebracht aan de plaatselijke zoo, midden in de natuur gecreëerd. En daartussen enkele hokken geplaatst, met diverse dieren zoals papegaaien, toekans, een tapir, jaguars, apen, etc. Ik (Daisy) vond de hokken soms té klein, maar dat zal ook een cultuurverschilletje zijn. Vooral Vieve genoot zichtbaar. En ja hoor, de golden frog was daar ook aanwezig. Vandaag een ritje op de fiets richting de waterval. Een leuke wandeling langs de rivier en Sander en Vieve lekker zwemmen, terwijl mamarazzi aan de zijkant stond om leuke plaatjes te schieten. Empanada's mogen zeker niet ontbreken tijdens een vakantie in Centraal-Amerika en daar hebben we vanmiddag, inclusief Vieve, lekker van gesmuld. Morgen laten we El Valle achter, maar een extra plekje gevuld in ons reishart. Op naar Pedasi!

Paradise!

Hoi allemaal,  Ons avontuur Sri Lanka zit er op. We hebben het er super gehad. De laatste paar dagen in Negombo waren lui. Slenterend door het stadje gelopen, en geluierd in het hotelletje, wat voor het eerst op een hostel leek, waar mensen gezellig bij elkaar in één ruimte kwamen zitten. We hebben het gezellig gehad met een aantal mensen die we eerder tijdens de vakantie al eerder ontmoet hadden. Waaronder een Australiër die minstens voor een jaar de wereld aan het rondreizen is. Eerder deed hij dit al voor twee jaar, wauw! Hij gaat na Sri Lanka richting Europa en wil ook naar Nederland gaan. Wij hebben hem uitgenodigd voor een paar dagen, benieuwd of hij daadwerkelijk komt. Lijkt ons gezellig!  Vanuit Negombo zijn we naar Malé gevlogen. Bij aankomst waren we wat teleurgesteld, want het begon te regenen :(, maar gelukkig was het maar voor even. Malé is het hoofdeiland van de Malediven, waar eigenlijk helemaal niks te zien was van de luxe waar we momenteel van genieten. Dit streng Islamitische land houdt op dit moment de Ramadan, waardoor overdag alle restaurantjes en barretjes gesloten zijn. Jammerdan ;) voor ons, lunch kwam voor een keertje uit de supermarkt en bestond uit ijs en chips. Maar echter 's avonds heeft iedereen enorme trek en hebben we meegegeten met een Ramadan buffet. We kregen drie drankjes tegelijk, alsof ook wij de gehele dag niets gedronken hadden :). Het was erg lekker en flink zitten eten, zaten tussen alleen maar locals. Malé is druk, chaotisch en één grote handelsstad.  Containers afgewisseld met een vismarkt, jachten en druk bezochte winkels.  Maandagochtend zijn we met een watervliegtuig naar het resort, Vilamendhoo Island gevlogen. Werkelijk onbeschrijfelijk mooi wat we zagen vanuit de lucht en toen we aankwamen. Het watervliegtuig was al een hele belevenis, maar de schoonheid en de luxe van het eiland wint het. Zie de foto's, want het beschrijven van dit natuurlijk schoon is bijna niet te doen.  Dais was helaas ook ziek de eerste dag, met hoge koorts en nukkige darmen, maar gelukkig weer helemaal opgeknapt!! De omgeving doet wonderen :).  De Malediven bestaat uit 1190 eilandjes, met uiterlijk 1,7 meter hoogte, het ligt op de Evenaar in het midden van de Indische Oceaan. Het is onderverdeeld is 26 aritolls, verspreid over 90.000 vierkante kilometers.  Het eiland waar wij op zitten is 900 meter lang en 250 meter breed. Groter dan het gemiddelde eiland.  We hebben al heerlijk gesnorkeld en het koraalrif is hier gelukkig nog érg mooi en levend. Er zwemmen prachtige gekleurde vissen rond, klein en groot. Sander is al op pad geweest met de kano. Voor de 'slechte periode' van het jaar, is het erg mooi en warm weer. We liggen dus geregeld in het zwembad en in de oceaan, die doorschijnend blauw van kleur is, met het witte zand onder onze voeten. Een cocktail drinken aan de zwembadrand past hier ook geheel in het plaatje.  Het eten is erg afwisselend en lekker. Je kunt bijna niet kiezen en voor je het weet ligt je bord alweer té vol. We worden goed verzorgd, door een persoonlijke ober, die alle dagen aan ons is toevertrouwd.  Woensdagavond staat een romantische sunset-cruise op de planning, met hopelijk spelende dolfijnen in de golven van de boot.  Kijk naar de foto's en meer hoeven we denk ik niet te vertellen....! Liefs weer van ons! 

Bijzonder feest!

Hoi allemaal,  Alweer iets meer dan drie weken onderweg en de tijd vliegt zeg! We genieten nog volop. Inmiddels hebben we de cultuur en gebruiken ook redelijk door en reizen we onderhand net zo goedkoop met een tuc tuc als een local :).  We hebben het idee veel te relaxen, maar als we zo de dagen eens samen evalueren merken we dat we toch wel heel veel zien, doen en meemaken.  Na Polonaruwa zijn we wederom met de lokale bussen verder gereisd, nog iets meer naar het noorden. Op weg naar Anuradhapura. Dit was de voormalige hoofdstad van Sri Lanka. De stad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is een heilige stad voor het boeddhisme, omdat Boeddha hier zijn verlichting vond onder een vijgenboom. De stad is een belangrijk pelgrimsoord. Er zijn vier grote stoepa's van aarde en baksteen gebouwd ter bescherming van Boeddhistische relikwieën. De koepels bereiken een hoogte van 80 meter. De stad werd in de 4e eeuw v.Chr. gesticht en was eeuwenlang (van 377 v.Chr. tot 1017 na Chr.) de hoofdstad van de Ceylonese koningen. Volgens de oudste Boeddhistische kroniek (Mahavansa) werd de stad volgens een goed uitgewerkt stadsplan gebouwd met speciale wijken bedoeld voor bepaalde beroepsgroepen en standen. Na de invasie van 993 werd de druk van de indringers uit Zuid-India te groot. Ondanks zware strijd moest de stad uiteindelijk opgegeven worden en werd door de jungle opgeslokt. Er was minder over van de stad dan bijvoorbeeld in Polonnaruwa.  Dit keer zijn we niet door dit gebied gefietst, maar hebben we ons laten rondrijden door een tuc tuc chauffeur. We hadden ergens gehoord dat je de entreeprijs van dertig dollar kan omzeilen door je af te laten zetten op enkele plaatsen. Nu hebben we niet alle tempels kunnen zien, omdat daar politie stond te controleren op entreebewijzen. Maar dat vonden we niet erg. Het was prima zo.  Dais was ook niet helemaal fit. De dag ervoor, bij aankomst in het guest house in Anuradhapura werd Dais ziek. Overgeven, diarree, de hele mikmak. Door de zwakte niks meer gedaan die dag en 's avonds heeft Dais een soepje en fruit kunnen eten.  De volgende dag ging het wel weer, maar bij het bezoeken van de ruïnes van Anuradhapura bleek het toch nog wel iets teveel inspanning.  Lekker rustig aan gedaan, gekaart, gelezen en geslapen. San heeft nog nooit zo'n rustige vakantie gehad haha!  Na Anuradhapura hebben we een busje (met air-conditioning, wat een verademing ook een keer) genomen naar Kandy.  We hadden de hele vakantie niks geboekt, maar dit hotel hebben we toch wel twee weken geleden gereserveerd. Het is namelijk de periode van het grootste boeddhistische festival in het jaar en zelfs van de hele wereld. Wij zijn er de laatste twee dagen bij. De laatste dag/nacht is met volle maan.  Het Esala Perahera festival in Kandy is het belangrijkste festival in Sri Lanka. Het festival staat in het teken van één van de kostbaarste boeddhistische relikwieën: de tand van Boeddha. Dit kleinood wordt sinds jaar en dag in de tempel van Kandy bewaard. Gedurende het festival vindt elke avond een processie plaats, waarbij een replica van de tand van Boeddha bovenop een prachtig uitgedoste olifant met grote slagtanden door de stad wordt rondgedragen. De processie bestaat uit schitterend aangeklede muzikanten, dansers en acrobaten en versierde olifanten. Al dansend op het indrukwekkende ritme van de trommels trekken de dansers vergezeld door de olifanten door de stad. Soms wagen de met lampjes behangen olifanten zich zelfs aan een dansje door ritmisch met hun slurf heen en weer te bewegen. De route wordt verlicht door fakkeldragers die korven met brandende kokosnoten en kokosolie met zich mee torsen, waardoor de processie een nog spectaculairder aanzicht krijgt.   Als we hier 's middags door de straten lopen, verzamelen de eerste mensen zich al om een goede zitplaats te bemachtigen.  Het is wel bizar dat de arme lokale mensen uren op de grond zitten, om een beetje een plek te hebben. En wij als 'rijke' toeristen  komen een half uurtje voor aanvang aanlopen en kunnen nog stoelen kopen. Wij zaten op een balkonnetje van een winkel en hadden geweldig uitzicht over de indrukwekkende straat. Voor ons een paar euro's, maar voor deze mensen een vermogen.  De parade heeft vier uur geduurd en was erg speciaal om mee te mogen maken. En dit was nog maar de een-na-laatste avond. Zo'n tachtig versierde olifanten vulden de staat, samen met alle dansers en muzikanten.  Vanavond is de laatste avond en loopt het olifantenaantal nog meer op!!  We kopen vanavond geen zitplek, maar we proberen door de stad te lopen.  Vanmiddag naar de Botanische Tuin in een nabijgelegen plaatsje geweest. Het was een enorm groot park, was zeer goed onderhouden wordt.  Verschil mag er zijn; locals betalen €0,30 p.p. en wij..... €6,60p.p.!!! Mwah!  Ook nog wat door de straten geslenterd en doordat we wat zijstraatjes namen, kwamen op de leukste plekjes uit. Onderweg een vers sapje gekocht en met het wisselgeld wat zwervers een lach op hun gezicht gebracht.  In de 'zijstraatjes' werden alle olifanten verzorgd, die vanavond mee lopen. Ze werden lekker gewassen en kregen een scrub beurtje met een schil van een kokosnoot. Ze genoten er gewoon van.  Het deed ons goed om te zien dat de olifanten vriendelijk en goed verzorgd worden.  Ondertussen liepen we steeds verder en verder en stonden we ineens in DE tempel van Sri Lanka, daar waar de tand van Boeddha bewaard wordt. Op zich niet gek, maar wel dat wij geen entree hebben betaald, wat ons zo'n €15 scheelde. We zijn via een sluiproute binnen gekomen ;)!  Voor dat geld hebben we lekker zitten bunkeren bij de pizzahut, jummie!!  Sssstttt....dat was al de tweede keer in twee dagen, haha!  De tempel was mooi van binnen en heilig, alleen maar biddende mensen. De tand gezien. Bijzondere man die Boeddha, hij had een doorzichtige tand!  In het hotel waar we nu zitten ontmoetten we een man, die vanuit hier veertig jaar geleden verhuisd is naar Liverpool. Hij had het over de Singalese taal, dat er nog steeds Nederlandse woorden gebruikt worden, zo grappig! Woorden als: boontjes, aardappel en de maanden van het jaar.  Morgen alweer naar Negombo, de laatste plaatst die we bezoeken, dan zit Sri Lanka er op. Tijd voor de Malediven!  Lieve groetjes van ons! 

Adams Peak, buddha's en olifanten en tempels! 

Hoi allemaal,  In een paar dagen tijd weer een heleboel beleefd! Sri Lanka is een goede combi van natuur en cultuur, waar we van genieten. Uiteraard zijn er nog steeds mensen die zich opdringen om een hotelkamer aan ons te verkopen of een ritje met een tuc tuc aan te bieden, maar inmiddels weten we goed raad met deze opdringerigheid. Toch valt het reuze mee, maar het valt op omdat de meeste mensen erg vriendelijk zijn en het nemen zoals het is...  Er hangt geen backpackersfeertje, dat is jammer. We zijn aangewezen op elkaar en de mensen (toeristen) die we per toeval tegen komen. Maar je hoort ons niet klagen, we hebben het erg gezellig en leuk met elkaar.  Het laatste verhaaltje sloten we af met het plan om Adams Peak te gaan beklimmen... Zou het gelukt zijn....?? Adams Peak is zoals Mekka voor de Moslims, maar dan voor de Buddisten. Ze moeten het wanneer mogelijk één keer in hun leven beklimmen. Voordat je de tempel op de top bereikt zijn er eerst vijfduizend (!!!) traptreden die je op gaat.  We wilden graag de zon zien opkomen, dus in de nacht aan de wandel dan maar. We zijn, na een paar uur slaap, om twee uur in de nacht vertrokken. Het regende pijpenstelen en het was pikdonker. Gewapend met twee zaklantaarns, een regenjas, water, etenswaren en goede moed, begonnen we aan de klim. Het eerste stuk werden de traptreden steeds afgewisseld met een vlak stuk lopen, maar hoe verder, hoe meer traptreden achter elkaar.  Op 1/3 van de tocht had Dais een behoorlijke dip. Energie te kort, last van haar buik door het traplopen, opgezwollen lies ondanks de steunbroek, en in tranen. We stonden op het punt om terug naar het hotel te gaan. Maar nadat Dais zichzelf eens flink had toegesproken, gingen we weer verder. Na drie uur lopen kwamen we boven bij de tempel aan, poeh hee, weer een overwinning. Ook voor San was het zwaar. We zaten met enkele andere toeristen in een ruimte, met alleen vier muren en een betonnen vloer, op een kleedje, met een kopje thee. We waren in afwachting tot de zon opkwam, maar omdat het zulk slecht weer was, hebben we er niks van kunnen zien. Nog geen twintig meter konden we vooruit kijken. Na een zware wandeling naar beneden, wat twee uur duurde, kwamen we om 8.30 uur weer in het hotel aan. Allebei heel lang onder een hete douche gaan staan, onze natte kleding in plastic tassen gedaan, backpacks ingepakt en gaan ontbijten. Na het ontbijt verder gaan reizen naar Dambulla.  In Dambulla hebben we de grot tempels bekeken, met veel buddha's. Een heilige plek voor de Buddhisten. Wij vonden het ook wel indrukwekkend.  Verder een beetje rondgeslenterd in het stadje. 's Avonds zagen we een Mexican family restaurant. Da's goud, dachten we allebei!! Na al die curry's weer eens wat anders. Bleek dat er maar vijf Mexicaanse gerechten op de kaart stonden, niet eens een burrito bijvoorbeeld, en verder gerechten uit Mongolië, China en Sri Lanka haha. Wij vroegen naar een wrap en die zou ze persoonlijk voor ons gaan maken. We hebben er die avond heerlijk gegeten. Daar ook een Nederlands stelletje ontmoet. Met die jongen van het stel is Sander de volgende morgen naar de Sigriya gegaan, ook wel leeuwenrots genoemd. Hier woonde vroeger Koning Sigriya die vijfhonderd (!!) vrouwen hield. In de winter zat hij boven op de berg, in de zomer onderaan de berg. Bovenop was een paleis gebouwd.  Sander en Koen zijn de berg tegenover de leeuwenrots gaan beklimmen, deze was maar tweehonderd roepies in plaats van dertig dollar en er waren vele bijennesten op de Sigriya, die erg agressief zijn, gevaarlijk dus. Vanaf die andere berg hadden ze een prachtig uitzicht op de leeuwenrots.  Diezelfde middag zijn we met dat stel op olifantensafari gegaan, in het Minneriya National Park. De maanden juli, augustus, september zijn de goede maanden om hierheen te gaan. Dan kunnen er wel zo'n honderdvijftig olifanten te zien zijn. Helaas hebben wij er niet zoveel gezien, maar wel zo'n twintig olifanten. Het was een mooie en bijzondere ervaring, waar we van hebben genoten. Er waren ook een aantal baby olifanten, wat het mooie plaatje compleet maakte.  Na de safari zijn wij verder gegaan, de anderen terug naar Dambulla. Onderweg in de bus zagen we de olifanten in grote groepen langs de kant van de weg staan, echt gaaf! Niks geen hek om dat park dus. Wij zitten inmiddels in Polonaruwa. Dit plaatsje is bekend vanwege het grote tempelcomplex. We hebben een fiets gehuurd en zijn met de fiets door het grote complex gegaan. De ene tempel mooier dan de andere, maar we voelden de geschiedenis herleven toen we er stonden.  In een clip van Duran-Duran, "Saving a prayer", is alles opgenomen in Sri Lanka. Op het laatst staan er mensen bij een enorme tempel en deze tempel staat in Polonaruwa.  Het was grappig om in Sri Lanka te fietsen, en ook een vrij gevoel. We voelden alleen de enorme spierpijn van Adams Peak nog steeds :(. Voor Dais was deze inspanning net iets teveel, maar met een cola en veel rustmomentjes lukte het uiteindelijk best aardig.  Gezellig met een Nederlands stel gaan 'dineren' :). De restaurantjes stellen hier niks voor, het zijn meer van die stalletjes, met een paar plastic tafels en stoelen. Toevallig kwamen er nog wat meer toeristen en locals daar eten, dus ineens zat die man zijn zaakje vol. Glunderend van trots liep hij rond. Mooi om te zien. De mensen hebben hier niet veel, maar proberen er wel iets van te maken. Verder hebben we in dit plaatsje geen plannen meer, lekker een dag rustig aan. Nu we dit verhaaltje typen zitten we lekker in de schaduw op ons balkonnetje. Het is warm hier, dus echt even lekker in de zon zitten doen we niet.  Jullie hebben gelukkig ook mooi weer (gehad)! We hoorden dat het weer zou omslaan in regen en onweer, bah! Hopelijk kunnen jullie nog lekker genieten van het zonnetje en terrasjes.  Weer veel liefs van ons!